Żygadło portretuje pejzaże „z blizną” – miejsca, w których nieobecność i brak stają się namacalne. Pierwsze doświadczenie Żygadły dotyczące krajobrazu po zniszczonej świątyni wiąże się z czasami dzieciństwa artysty i jego pobytu w sanatorium. Ścieżka zdrowia w Rymanowie-Zdroju, którą spacerowali kuracjusze, prowadziła przez obszar już nieistniejącej wsi Wołtuszowa, szlakiem biegnącym przez las obok cerkwiska, w pobliżu cmentarza. To zetknięcie się z pustką, nieobecnością, a zarazem z bogactwem etnograficznym i przyrodniczym tych terenów stało się z czasem impulsem do wypracowania syntetyzującego języka malarskiego.

Andrzej Żygadło wypracował język malarski, którego charakter można określić jako medytacyjny. Melancholijna paleta barw, z której korzysta – delikatne szarości, zielenie i błękity – osadza jego prace w niejednoznacznym, zawieszonym między przeszłością a projekcją wyobraźni. Czerpie z różnych źródeł – historii mówionej, fotografii, natury – które poddaje własnemu rygorowi malarskiemu. Motyw rozpadu świątyni ma wymiar refleksji egzystencjalnej. Poszukiwanie pierwiastka metafizycznego staje się nadrzędnym, spajającym motywem wystawy Pełnia.