Święto wiosny

Dzieło inspirowane baletem Igora Strawińskiego Święto wiosny. Artystka wykorzystuje muzykę i choreografię finałowego tańca ofiarnego. Jest to część prasłowiańskiego rytuału, w którym wybrana dziewczyna ma tańczyć tak długo, aż umrze, zapewniając przez to ponowne przyjście wiosny.W instalacji rolę tancerzy odgrywają starcy, których jedynym kostiumem są przyprawione podobizny genitaliów przeciwnej płci. Aby odtworzyć choreografię, artystka upozowała nagie ciała na leżąco i fotografowała poszczególne fazy ruchu. Zastosowana przez nią metoda sprawia, że zmontowane sekwencje figur nie są płynne, co wzmaga wrażenie spazmatyczności tańca i wyczerpania tancerzy. Instalacja Kozyry odtwarza podział przestrzeni na dwie sfery: życia i śmierci. Na wewnętrznych ekranach ukazany jest taniec ofiary, zewnętrzny krąg pokazuje tych, którzy przetrwają dzięki rytuałowi. Wykorzystanie starszych ludzi i ich zniedołężniałych ciał do odtańczenia ofiarnego tańca wzmaga ekspresję pracy oraz sprawia, że przywoływaną w rytuale śmierć jako odrodzenie odbieramy jako bardziej bolesną.