Władysław Hasior

(1928-1999)                                                                                                                                          Rzeźbiarz, malarz, scenograf i pedagog. Prowokator i buntownik. Wykładał w Państwowym Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem, Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, pracował też jako scenograf tamtejszego Teatru Polskiego. Dzięki stypendium francuskiego ministerstwa kultury studiował w pracowni Ossipa Zadkine’a w Paryżu. Był członkiem międzynarodowej grupy artystów i pisarzy Phases. Mieszkał w Zakopanem, gdzie w 1985 roku w dawnej leżakowni sanatorium „Warszawianka” otworzył swoją autorską galerię.
Od końca lat 50. tworzył ze znalezionych przedmiotów i ich części liczne asamblaże o wymowie metaforycznej; od połowy lat 60. powstawały patetyczno-groteskowe Sztandary. Realizował performanse rzeźbiarskie z wykorzystaniem żywiołów natury: wiatru, wody i ognia, oraz monumentalne rzeźby, między innymi Prometeusz rozstrzelany (Kuźnice 1964), Żelazne organy (Snozka 1966), Golgota (Montevideo 1969), Słoneczny rydwan (Södertälje k. Sztokholmu 1972–1976).