Praca ma w swoim założeniu zapewnić osobom bezdomnym godność, ochronę mienia oraz minimum prywatnej przestrzeni.

„Pojazd zaproponowany przez artystę nie rości sobie pretensji do miana idealnego schronienia – przy jego tworzeniu wzięto pod uwagę konieczność ustępstw i charakterystyczne ograniczenia narzucane przez nomadyczną egzystencję miejską. Choć nie można go nazwać domem, pojazd ma potencjał poprawienia bytu osób żyjących w trudnych warunkach. Punktem wyjścia przy jego tworzeniu były strategie przetrwania stosowane obecnie przez miejskich nomadów. Dzięki rozmowom ze zbieraczami został opracowany projekt pojazdu, który może służyć zarówno do celów mieszkalnych, jak i do transportu oraz przechowywania puszek i butelek. Jego symboliczne znaczenie jest tak samo ważne jak funkcja utylitarna. Pojazd powstał na podstawie wizerunku zbieracza jako jednostki autonomicznej i aktywnej, i ma pełnić funkcję wizualnego odpowiednika codziennych dóbr służących celom konsumpcyjnym i handlowym (na przykład samochodów dostawców żywności) oraz budować most empatii między bezdomnymi a obserwatorami’.

Z broszury Krzysztofa Wodiczko i Davida Luriego opublikowanej z okazji wystawy Pojazd dla bezdomnych w nowojorskiej Clock Tower Gallery w 1988 roku