(ur. 1973)

Malarstwo, fotografia. Jego prace ujawniają zainteresowanie zaburzeniami aparatu wzrokowego. Artysta rejestrując rzeczywistość wokół siebie, równocześnie ukazuje zniekształcenia (między innymi techniczne, biologiczne), jakim może ulec obraz. Za malarskimi eksperymentami, oprócz naukowych pobudek, kryją się silne emocje. Obok wątków autobiograficznych pojawiają się prace, które analizują zjawiska z zakresu psychologii oraz socjologii.

Większość obrazów Bartka Materki łączy prywatność stojących za nimi intencji: fascynacje, rodzina, znajomi, własne miejsca i samochody, znalezione fotografie. Bartek Materka zauważył tę skłonność – malarz potrafi usłyszeć własne obrazy – i przynajmniej na moment postanowił zapomnieć o sobie, a pomyśleć o tłumie. Zastosował – podobnie jak we wcześniejszych obrazach – kompozycję otwartą, która nie spełnia swoich balansów w ramach obrazu, tylko daje się kontynuować w jakąś nieskończoność. Zrezygnował z momentów kulminacji, ale zastosował skupienia energii, wprowadzając w niektóre miejsca monotonnej kompozycji jeden z kolorów podstawowych. Ukazał swój tłum w anonimowej równości sylwetek, podświetlając pewne grupki kolorowym światłem. W ramach tej metody powstało kilka obrazów, z których każdy przyjmuje trochę inny sposób rysowania postaci. Zasady wizualizacji mieszczą się na skali pomiędzy geometrią a plamą.

Odsunięcie prywatności na rzecz tłumności jest jeszcze bardzo świeże i trudno przewidzieć twórcze konsekwencje tego gestu. Niemniej w jego kontekście pojawiła się już zaskakująca koncepcja, która nie ma wiele wspólnego z malarstwem. Ma postać tapety, na której nadrukowane są nazwiska. Tapetę nalepia się na ścianę jako pas w zasięgu wzroku. Kompozycja znowu jest otwarta, a ilość nazwisk zależy od wielkości dostępnej ściany, ale nie powinna być mniejsza niż kilkaset tysięcy. Praca może zostać rozszerzona przez nagranie komputerowego syntetyzatora mowy odczytującego nazwiska. Jej zawartością jest „nazwana anonimowość”. W malarskiej twórczości Materki pojawiła się intrygująca odskocznia od malarstwa przedstawieniowego, czyli medium mocno uzależnionego od „fizycznego kontaktu z artystą”, do pracy konceptualnej, całkowicie wolnej od dotknięcia ręki. W obrębie malarskiej refleksji pojawił się problem, który nie dawał się wyrazić malarsko, tylko wymagał innego medium.

Maria Anna Potocka (fragment tekstu, który ukazał się w katologu wystawy Bartka Materki „Klatka”)