Edward Dwurnik zajmował się malarstwem, rysunkiem oraz grafiką. Studiował na Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w latach 1963–1970, dyplom uzyskał w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa. Jego malarstwo można zaliczyć do szeroko pojętej sztuki zaangażowanej. Prace artysty, nawiązujące do estetyki prymitywistycznej, często stanowią komentarz do spraw bieżących. Warto jednak podkreślić, że sam Dwurnik odżegnywał się raczej od wyłącznie publicystycznej interpretacji swoich dzieł. Mimo to znaczna część jego twórczości odzwierciedla zmiany zachodzące w Polsce w ciągu wielu lat, sytuując się między dokumentalistyką a malarstwem symbolicznym, niepozbawionym zresztą poczucia humoru ani gorzkiej ironii.

Doświadczeniem fundamentalnym dla Dwurnika było zetknięcie się, jeszcze na studiach w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, z malarstwem Nikifora Krynickiego, którego prace artysta zobaczył na wystawie w Kielcach w 1965 roku. To właśnie wtedy Dwurnik stworzył Rysunek nr 1. Jak powie sam artysta: „Nikifor był moim najważniejszym mistrzem, właściwie jedynym”. Od niego przejął dosłowność, groteskowość, ale również pewną malarską naiwność swoich przedstawień.

Niemal cała twórczość Dwurnika zorganizowana jest w rozbudowane cykle malarskie. Jak powiedział Mirosław Ratajczak, jest to „permanentny stan roboczy”. I rzeczywiście – w ciągu całego życia artysta stworzył ponad 3,5 tysiąca obrazów i około 10 tysięcy rysunków. Znany był ze swojego pragmatycznego podejścia do malarstwa – uważał się bardziej za rzemieślnika niż za artystę i niejednokrotnie stosował strategie bardziej marketingowe niż artystyczne. Był niewątpliwie jednym z najpopularniejszych polskich twórców, ale również enfant terrible rodzimej sztuki – niepokorny, pełen sprzeczności i bezczelnej prostolinijności, nie wahał się wyrażać kontrowersyjnych opinii, nie tylko w swoich dziełach.

Dzieła Edwarda Dwurnika w Kolekcji MOCAK–u >>