Na wystawie poezja i fotografia wzajemnie się przenikają. W 2013 roku powstał poemat Grzegorza Wróblewskiego Blue Pueblo. Zainspirowany tym utworem Wojciech Wilczyk wykonał zdjęcia ukazujące architekturę Amager, dzielnicy Kopenhagi, w której mieszka poeta.  Zaprezentowany na ścianie galerii poemat wraz z cyklem czarno-białych fotografii stworzył projekt zatytułowany Blue Pueblo.

Ulice Amager stają się w utworze Wróblewskiego niemym świadkiem ludzkiego dramatu. Poemat jest zapisem przeżyć człowieka, który za pomocą silnych środków odurzających próbuje stłumić cierpienie związane z rozstaniem z ukochaną osobą. Psychologa ani religia nie przynoszą ukojenia. Samotność przeradza się w fizyczne cierpienie. Opisy biologiczności człowieka przeplatają się z odniesieniami do świata literatury, sztuki i muzyki; to, co zmysłowe, miesza się z tym, co duchowe. W końcu jedynym sposobem wyzwolenia okazuje się natura: „Jechać w stronę lasu i rzeki. Szukać tam ludzi. Szukać gwiazdy. Dopóki nie nastąpi definitywna podróż”.

Fotografie są wyrazem przeżyć zawartych w poemacie. Czarno-białe zdjęcia wyludnionej metropolii ukazują obojętność miasta wobec cierpiącej jednostki, ale także stanowią wizualizację stanu ducha, przejmującej pustki po stracie kogoś bliskiego. Symetryczne kadry, powtarzalne motywy architektoniczne, gra cieni na fasadach sprawiają, że świat ukazany na fotografiach wydaje się nieprzyjazny człowiekowi, obcy. Napis „death” na jednym z budynków potęguje wrażenie zagrożenia, balansowania na granicy życia i śmierci.