Na wystawie pokazujemy wybrane obiekty i instalacje, w których szczególną rolę odgrywa ruch. We wszystkich pracach pełni on funkcję narzędzia spajającego przekaz i kreującego sens. Dzięki temu ruch staje się niemal obiektem. Zgodnie z Einsteinowską teorią energia zamienia się w materię.

Prezentujemy prace 16 artystów z Polski i zagranicy. Zależało nam na pokazaniu jak najszerszej skali czasowej. Najstarsza pochodzi z 1959 roku, najnowsza z 2017. Dzieła reprezentują odmienne problemy, rozwiązania medialne oraz kombinacje symboliczne.

Mirosław Bałka zderza ruch z bezruchem. Z ośmiu kręgów solnych – symboli wartości – uruchamia tylko jeden.

Kuba Bąkowski nadmuchuje wspomnienie o Gagarinie, stawiając siebie w pozycji stwórcy.

Krzysztof M. Bednarski przelewa brudną wodę z jednej głowy Karola Marksa do drugiej. Danny Devos wymachuje nożami przed planszami opisującymi ofiary polskiego seryjnego mordercy.

Adam Garnek proponuje pracę interaktywną. Widz może przetwarzać dźwięk na obraz.

Noel Harding w konstrukcji z rur aluminiowych i pulsującego światła wyraża osobowość stłumioną.

Marian Szulc – nestor wystawy – tworzy mobile będące uruchomioną abstrakcją.

Julian Opie analizuje ludzkie cechy w animacjach komputerowych.

Žilvinas Kempinas zawiesza delikatną taśmę magnetyczną pomiędzy dwoma silnymi wiatrakami.

Evelyn Loschy konstruuje urządzenie niszczące rzeźbę. W ten sposób pokazuje destrukcyjną rolę dotyku.

Krištof Kintera ubiera kruka w skórzaną kurtkę, sadza go na gałęzi i każe mu wygłaszać komentarze cywilizacyjne.

Marek Kvetán wzbogaca wzór wschodniego dywanu pulsującymi, kolorowymi lampkami. Efekt wzmacnia arabską muzyką.

Walid Siti wkłada figurki żołnierzy w obracający się okrąg z drutu kolczastego. Ruch co chwila wyrzuca jednego z nich poza obręb koła.

Agnieszka Kurant, Janek Simon i Leszek Lewandowski wykorzystują symboliczny potencjał zegara. Każde z nich w zupełnie inny sposób.