Na indywidualnej wystawie Krystyny Piotrowskiej w Galerii Alfa prezentowaliśmy wideo, obiekt oraz instalację. Mimo tak różnych mediów, z których korzysta, wyłącznym tematem jej realizacji są włosy. W swoich pracach artystka ukazuje ich znaczenie w kontekście kulturowym. Włosy kojarzą się z pięknem – mogą być wizytówką kobiety, równocześnie jednak ze względu na ładunek erotyczny, jaki zawierają, ich obraz w kulturze jest niejednoznaczny. Inny wątek wystawy ściśle łączy się z pochodzeniem artystki. W judaizmie kobiece włosy powinny być ukryte pod chustą, w najbardziej ortodoksyjnej wersji są golone i zastępowane peruką. W dwuczęściowym wideo Jej włosy widzimy kobiety, którym artystka zaplata włosy, po czym uwalniają się one z krępujących je splotów. To symbol ograniczeń kulturowych i obyczajowych, nakładanych na kobiety. Całość wystawy dopełniał obiekt Dywan wykonany z różnokolorowych włosów. Odsyłał on do wydarzeń z historii – Holokaustu i obrazów, które znamy z obozów koncentracyjnych. Widok obciętych włosów bardzo często wywołuje w nas uczucie wstrętu. Dywan jako przedmiot jest częścią naszej codzienności. Podobną rolę odgrywał wzór na ścianie wykonany za pomocą wałka malarskiego. Na jego tle umieszczony jest długi, wijący się warkocz. Całość sprawia wrażenie zaaranżowanego wnętrza mieszkalnego. Umieszczenie prac wykonanych z włosów w takiej przestrzeni było próbą oswojenia widza z ich widokiem i znaczeniem, jakie ze sobą niosą po doświadczeniach XX wieku – z Holokaustem, śmiercią i podporządkowaniem.

Krystyna Piotrowska (ur. 1949) – ukończyła architekturę wnętrz w Krakowie i grafikę w Poznaniu. Debiutowała pracami graficznymi – portretami, które wydają się bardziej symbolami niż wiernymi przedstawieniami rzeczywistości. Motywem wielokrotnie powracającym i przetwarzanym w pracach Piotrowskiej jest jej własny wizerunek. Artystka ukazuje szeroki wachlarz różnych wcieleń, z których każde wydaje się autentyczne. W latach 80., w czasie stanu wojennego, wyemigrowała z mężem do Szwecji, gdzie przede wszystkim rozwijała swój warsztat graficzny. W 2001 roku wróciła do Warszawy. Od 2005 roku angażuje się w realizację projektu odbywającego się co roku na ulicy Próżnej w Warszawie, w zachowanej części getta. Jest to moment przełomowy w jej twórczości – artystka eksponuje swoje żydowskie pochodzenie, rozszerza myślenie o sobie i swojej żydowskiej tożsamości poprzez doświadczenia i przeżycia innych osób, analizuje kwestię nieobecności Żydów w Polsce, zarówno pamięć o nich, jak i współczesne stosunki pomiędzy tymi dwoma narodami. Wykorzystuje do tego nie tylko media tradycyjne, tworzy obiekty, instalacje i wideo. W swoich pracach porusza również temat pamięci i przemijania, wykorzystując do tego między innymi ubrania tych, którzy już odeszli.